ΕΚΣΤΑΣΙΣ / Εικονογράφηση
___
"Έκστασις" είναι ο τίτλος ενός ποιήματος της Ελληνίδας συγγραφέως Κικής Δημουλά.
Μιλάει για το παιδί που υπήρξαμε στο παρελθόν το οποίο ζει και τώρα μέσα μας
και μας επηρεάζει σαν ενήλικες. Είναι το κομμάτι του ψυχισμού μας που ζητάει αγάπη,
φροντίδα και θρέψη.
Στην ενήλικη ζωή μας, έχουμε προσπαθήσει να το βάλουμε σε καλούπι, οδηγώντας τη ζωή μας
σε μία βαρετή μονοτονία. Είναι το κομμάτι μας που εμπιστεύεται, που δεν φοβάται τις αλλαγές
και που βλέπει τη ζωή με την καρδιά του. Είναι το κομμάτι μέσα μας που έχει πνευματικότητα,
σιωπή και την ικανότητα να βλέπει τις θεϊκές διαστάσεις της ζωής.
Όλοι μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον
ότι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό έφτασε σε εμάς λεκτικά ή ενεργειακά
με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν
να αισθανθούμε ανεπιθύμητοι. Άλλους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα
την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλους, πάλι, μας έπνιξαν με την υπερπροστασία, στερώντας μας
τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά.
Το πληγωμένο μας παιδί ζει μέσα στις σκέψεις μας και στην συμπεριφορά μας, στον τρόπο
με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή.
To μικρό μου παιδί σοβαρή αταξία έκανε πάλι. Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε...
.........................................................................................................................................................................................
Σκούντησε με το χέρι του το κρεμασμένο στον τοίχο τ΄ουρανού κόκκινο πιάτο...
.........................................................................................................................................................................................
Κι έχυσε όλο το φως επάνω του!
.........................................................................................................................................................................................
Ο Θεός απόρησε που 'δε τον ήλιο ντυμένο ρούχα παιδικά...
.........................................................................................................................................................................................
Να κατεβαίνει τρέχοντας της φαντασίας μου τη σκάλα και να 'ρχεται σε 'μένα...
.........................................................................................................................................................................................
Κι εγώ κάθομαι τώρα και μαλώνω αυστηρά το μικρό μου παιδί, ενώ κλέβω κρυφά τον χυμένο επάνω του ήλιο.
.........................................................................................................................................................................................
THANK YOU!
